Dit blogbericht is een verbeterde versie van mijn vorige blogbericht. Ik heb daar het chagrijn uit gehaald, waarop er weer ruimte voor andere zaken ontstond.
Ik probeer een artikel te publiceren, maar misschien lukt dat niet (wat zegt u, altijd positief blijven? Ja, absoluut). Er zijn drie hinderende factoren in het spel: nieuwswaarde (het boek van Sullivan is al van de Nederlandse markt gehaald), auteurswaarde (wie bént u, als ik het vragen mag, nee, u begrijpt ons niet, dat was geen vraag) en wespenwaarde (het is een nogal netelige kwestie). Punt 2 is overigens onlangs verbeterd: een bekende expert heeft mijn stuk op inhoud gelezen en goedgekeurd. Met de hoge factor 3 die met betrekking tot het onderwerp speelt moet dat denk ik ook wel. En misschien is het nog niet genoeg. *
Dus zet ik ook het een en ander op mijn, spaarzaam gelezen, blog. Erg nieuw is het inmiddels niet meer, het meeste heb ik al zo ongeveer beschreven in eerdere berichten.
"It films like a warm gun". Vince Pankoke zegt het echt. In 60 Minutes van CBS. "It": het door hem gevonden anonieme briefje. Hij bedoelt te zeggen: "it feels," maar dat komt er niet uit.
Er zijn twee dingen in het coldcase-onderzoek die ik in de loop van de afgelopen maanden ontdekt heb: er is nauwelijks materiaal uit de dagrapporten van de Amsterdamse politie gebruikt én relevante delen van het onderzoek van Van Helden zijn er niet in benoemd.
Van Helden heeft bij Lages en Aus der Fünten namelijk doorgevraagd op hun bekendheid met Arnold van den Bergh. En één van hen op zijn bekendheid met de in het anonieme briefje aangehaalde lijsten. Van bekendheid bleek, in alle drie gevallen, geen sprake.
Dit staat niet in het boek van Sullivan. Het staat zelfs niet in het tegenrapport van de critici, dat in maart werd uitgebracht.
Naar mijn mening - ik heb hier lang over nagedacht en toch geen bewijs - lag de focus van Vince Pankoke zozeer op het anonieme briefje, "buried in some old files" (CBS), dan wel in een "flinke stapel paperassen" in de huiskamer van Van Helden (Sullivan), dat de papieren óm het briefje heen niet meer zijn bestudeerd. "Vince weet nog dat hij zijn opwinding probeerde te verbergen" toen hij de stapel papieren zag: "tientallen originelen en doorslagen van praktisch alle bladzijden van het onderzoek van 1963-1964 [..]. Onderop de stapel vond Vince waar hij naar op zoek was." Dat was, blijkt uit de beschrijving van het document, het befaamde briefje. (Sullivan, p. 268 - 270)
De aandacht was zo gericht op de vis, waarop door Pankoke inmiddels de jacht was geopend, dat de krant eromheen ademloos werd weggeworpen.
De krant waarin - en dit maar ten dele bij wijze van spreken - stond: "Dit is geen vis."
* Ik heb ook nog niet zoveel kanalen geprobeerd....
Inmiddels wel wat meer en ik kom er totaal niet door. Behalve dat het natuurlijk vervelend is, zet het me ook aan het denken. Mijn bevindingen heb ik zeer goed gecheckt en afgecheckt. Daaraan ligt het niet. Wél zijn ze mosterd na de maaltijd, in de zin althans dat de kwestie eigenlijk al is afgedaan.
Ik denk er hard over na. Wat hier precies gebeurt.